Ulice Birmingham w latach 50. XIX wieku były ulicami bezprawia. Panująca w kraju trudna sytuacja ekonomiczna (ubóstwo, duże bezrobocie, ciasne przemysłowe dzielnice) sprawiła, że sposobem na zarobienie pieniędzy stała się przestępczość – kwitło sutenerstwo, szerzył się hazard, handel żywym towarem, w slumsach na porządku dziennym zdarzały się kieszonkowe kradzieże, większe rabunki, napaści, bicie, morderstwa spowodowane pchnięcia nożami lub uduszeniem. Próby przywrócenia porządku w mieście sprawiły, że uboga młodzież zaczęła się zrzeszać w grupy znane jako „gangi kłusowników” lub „gangi zakapiorów”. Ulice Birmingham stały się areną pojedynków gangów z policją (wg źródeł tylko w 1867 r. chuligani atakowali mundurowych aż 465 razy), a także walk o zysk i wpływy pomiędzy samymi grupami przestępczymi. Cechy, które wyróżniają grupy zajmujące się multiprzestępczością to nie tylko negowanie norm obyczajowych i prawnych, określony sposób spędzania wolnego czasu, przebywanie w wyznaczonych miejscach czy kontrola danej przestrzeni, ale także określony ubiór.
Kilkunastu zbirów w kaszkietach
Pojawili się na ulicach Birmingham w latach 80. XIX wieku. Ekipa, którą stanowili młodzi mężczyźni z klasy robotniczej, a także młodzi przestępcy z niższych i średnich środowisk, ubierała się w szyte na miarę, bardzo eleganckie ubrania. Prawie wszyscy członkowie nosili kaszkiet Peaky Blinders -charakterystyczną czapkę z daszkiem, płaszcz z klapami, kamizelkę z guzikami, dopasowany garnitur ze spodniami z zakładkami, skórzane buty. Członkowie zajmujący wyższe miejsca w hierarchii gangu rozpoznawani byli m.in. po jedwabnych szalach, wykrochmalonych kołnierzykach z metalowymi guzikami do krawata. Partnerki członków gangu także uwielbiały luksus i elegancję – nosiły sukienki ze szlachetnych materiałów tj. jedwab, kolorowe szale, chętnie zakładały biżuterię z perłami. Styl ubierania odróżniał gang od innych grup przestępczych, był demonstracją bogactwa i potęgi, także drwiną z policji, która gangsterów
mogła łatwo zidentyfikować, lecz pozostawała bezsilna wobec ich działań. Mieszkańcy miasta, policja i członkowie rywalizujących gangów określała ich mianem „peaky blinders”. Skąd się wzięło to określenie? Historycy snuli różne domysły. Niektórzy przypuszczali, że miało ono związek z rozpowszechnioną plotką, jakoby członkowie gangu wszywali jednorazowe żyletki w daszki swoich kaszkietów, by czapkę stosować jako broń (rozcięcie czoła przeciwnika powodowało jego tymczasowe oślepienie przez krew spływającą do oczu). Teoria została szybko obalona – w tamtych czasach mężczyźni golili się jeszcze brzytwami, a ponadto w żadnych dokumentach policyjnych, sądowych nie ma wzmianki na temat tego rodzaju broni. Co więcej, nie pojawia się ona nawet we wspomnieniach mieszkańców miasta. Najbardziej prawdopodobna teoria dotyczącą pochodzenia „peaky blinders”, wysnuta przez Carla Chinna mówi, że slangowym terminem z Birmingham określano kogoś o efektownym, eleganckim wyglądzie. A tego członkom gangu nie można było odmówić. Czapka z daszkiem noszona w zawadiacki sposób – daszek częściowo zasłaniał jedno oko – była jednak wykorzystywana podczas czynów przestępczych. Członkowie Peaky Blinders zakradali się do ofiary od tyłu i naciągali czubek czapki na jej twarz, by ta nie widziała i nie mogła opisać tego, kto ją napadł i obrabował. „Wulgarni młodzi
mężczyżni, którzy w grupach pijanych przechadzają się po ulicach, obrażają i napadają na przechodniów” znani z przemocy i brutalności, pragnęli i zabiegali, by pisały o nich gazety. Pierwsza wzmianka o Peaky Blinders, mówiąca o „trzech zbirach, którzy dwa
dni wcześniej ciężko pobili w biały dzień niejakiego George’a Eastwooda za picie bezalkoholowego piwa” pojawiła się w dzienniku „Birmingham Mail” 24 marca 1890 r. Kolejne informacje o rozbojach (Earnest Haynes aresztowany w 1904 roku za obrabowanie domu), napadach, kradzieżach (aresztowanie w 1904 roku Harry’ego Fowles, znanego jako „Harry o twarzy dziecka”) pojawiały się w pismach o krajowym zasięgu. Ich sława rosła.
Droga na szczyt i upadek
Eleganckie zbiry od 1880 roku poczynały sobie coraz śmielej – przy pomocy broni palnej i broni do walki wręcz tj. klamry do pasów, buty z metalowymi końcówkami, żelazka, laski i noży poszerzali zasięg swojej działalności. Czerpali korzyści nie tylko z rabunków, przemocy, haraczy i wymuszeń, ale także zajmowali się nielegalnymi zakładami bukmacherskimi, kontrolowali lokale z grami hazardowymi. Thomas Gilbert (znany też jako Kevin Mooney), najpotężniejszy i uznawany za najwybitniejszego członka grupy skierował działania grupy na zagarnianie ziemi – dzięki przemocy i przekupstwu. Peaky Blinders szybko zdobyło najbardziej korzystne rejony miasta oraz okolic i stało się największym przestępczym przedsiębiorstwem prężnie
działającym do 1910 roku. Ekspansja terytorium nie pozostała niezauważona przez inne grupy przestępcze. Próba przejęcia kontroli nad torami wyścigowymi spotkała się z bardzo stanowczą reakcją Birmingham Boys. Gang dowodzony przez Billy’ego Kimbera przejął
część członków Peaky Blinders, część została spacyfikowana przez władzę, część z nich założyła rodziny, opuściła miasto i osiedliła się na terenach wiejskich, część z nich wzięła udział w I wojnie światowej i została bohaterami. Aktywność gangów z czasem zmalała – biedne dzielnice zaczęły współpracować z policją, zmieniono sposób rekrutacji mundurowych (przyjmowano mężczyzn dobrze zbudowanych) i zlikwidowano pojedyncze patrole, zasądzano wyższe wyroki, a przede wszystkim władze położyły większy nacisk na edukację młodszych pokoleń i zapewnienie alternatywnych form spędzania wolnego czasu. Peaky Blinders przestało istnieć jako grupa. Przetrwała za to nazwa – używano jej na określenie każdego gangu ulicznego działającego w Birmingham. Przetrwała także charakterystyczna czapka z daszkiem. Jest z nami do dziś – noszą ją nie tylko szykowni starsi panowie, ale także młodzi mężczyźni, którzy chcą wyrazić swój styl, wyglądać elegancko i zarazem zawadiacko. W końcu każdy z nas ma w sobie odrobinę niepokory.
Powiązane produkty
Zostaw Komentarz